افت شنوایی در افراد متفاوت است. درجه بندی های بسیاری بین «شنوایی خوب» و «اصلاً نشنیدن» وجود دارد. متخصصین شنوایی غالباً سطوح افت شنوایی را با استفاده از واژه های افت شنوایی خفیف، متوسط، شدید و عمیق از هم متمایز می کنند.

افرادی که دارای شنوایی نرمال هستند، می توانند کل طیف گفتار را بشنوند و درک کنند. برای افرادی که دچار افت شنوایی هستند، داستان فرق می کند: بسته به این که شدت افت شنوایی چقدر باشد، دیگر نمی توانند تن های بالا (مانند صدای آواز پرندگان یا خش خش برگها) را بشنوند، یا ممکن است به سختی به تماس های تلفنی پاسخ دهند یا با دیگران مکالمه کنند.
 

افت شنوایی با ریسک های بالقوه سلامتی نیز همراه است و موانعی را بر سر راه زندگی روزمره نرمال ایجاد می کند.

اطرافیان اولین افرادی هستند که متوجه می شوند فردی نمی تواند مانند قبل بشنود. اعضای خانواده و دوستان متوجه می شوند که اغلب اوقات باید از افراد بخواهید که حرفشان را تکرار کنند، به شکل غیرمعمولی پشت تلفن بلند صحبت می کنید، یا صدای تلویزیون را آنقدر بلند می کنید که همه همسایه ها می توانند صدای آن را بشنوند.